Metnin Türkçesini alta yazdım.
What is the most valuable thing for you?
Esteemed elders and parents, dear
colleagues, students, my best friends, my precious family, you, valuable
PEOPLE, whom without knowing your names, I greeted in some way at some time or
other.
Greetings
Today is July 23, 2020, you are still
calling and showing concern for me. I feel very good. Thank you all. Endless
thanks for your hands reaching out for heavens, for your prayers. I am grateful
to all of you who came to the intensive care and to my room at the hospital,
who called by phone and sent an SMS, and who wrote on Facebook and Instagram
between 3rd and 10th of March. Maybe my gratitudes will be insufficient, but
please accept them.
I had my last examination on June 1. Mr. Mehmet
Serdar, my doctor who performed the surgery, said, "You are good now,
there is no need for a second operation." Since then, I have been feeling
very well, like before. I would like to thank everyone who was with me.
That day is still in my mind like
yesterday. I took a medicine that would change my life 2 days before the new
year (December 29, 2019). Who knew that when I woke up at night and stood up,
due to the side effect of this cold medicine, I would faint in my house and hit
my head very hard on the ground as a result of increased heart palpitations and
dizziness. I hit the back of my head very hard on the ground. That day, around
01:00 a.m., I opened my eyes in the emergency ward of the hospital. They were
trying to get me into the Magnetic Resonance device and, I remember telling
them "I can't breathe!", and I had started throwing up.
When I opened my eyes, I was being
administered IV lying in the emergency ward, while my father-in-law was next to
me. The doctor came and asked the name of my father-in-law, but I could not
remember his name! They put ice behind my head and sent me home about after two
hours.
My life had already started to change after
that night, but I did not know what was going on. I had trouble sleeping for at
least two nights, as there was a big swelling behind my head! We had entered
2020, and like every family father, I started to make plans like where to go
with my wife and children during summer vacation. Insomnia began in the last
week of January. In February, I started to throw up for no reason in the
evenings or in the mornings. In the daytime, I could not endure the headaches.
I wanted to cry because of the headaches during the watch hours at school.
While I climbed the 25-30 flights of stairs between the secondary and primary
school buildings, I was feeling as if I was experiencing a turbulence similar
to a one which occurs sometimes in the planes, and I could not stop myself from
swinging. Something strange was happening inside my head that I couldn't
understand.
At the insistence of my dear wife, I made
an appointment at the neurology department of the hospital near our home. I was
examined on February 28, 2020. On March 3, 2020, an appointment was made for an
MRI of my brain at an imaging center in Maltepe, Ankara. I asked my
father-in-law to take me to the imaging center at 08:00 p.m. on 3rd of March. I
arrived my medical examination on time, got into the machine, the measurement
was conducted. I got out of the machine. Asking how long my headache had been
going on, the lady in charge waved the CD in her hand and said, "You need
to go to your hospital immediately! I'm calling your neurologist now." On
the day I was operated on, this lady called my wife, and asked, "What
happened?", "How is Mr. Erkin?", "How is he doing?",
"Did he have the surgery?", and so on.
Around 09.00 p.m., I went to the hospital.
I entered through the door. I told to the officer that I came from the imaging
center, and they had asked me to see my doctor. “We know, sit down, we called
your doctor. Your doctor is coming from his house. ”, the lady responded. They
took me to the doctor's room. After a while, the neurologist came. He took the
MRI CD from my hand. He put the CD in his computer. He waited for a while. He
looked and looked and looked at the images. And told, “You are having a brain
hemorrhage. The hemorrhage still continues. ” I was almost frozen. I left the
room.
Impulsively, I called my two very close
friends that moment. I entrusted my daughter to one and my son to the other.
They were asking about my wife, they wanted to talk. However, I didn't feel
like calling my wife. Needless to say, after a while, inevitably I called my
wife from my phone, and she came to the hospital. Instead of the most beautiful
summer vacation project of 2020, I had to tell my wife the worst news of 2020
unwillingly. My father-in-law was waiting outside. We went out of the hospital
with my wife. It was freezing outside. My father-in-law at one side and my wife
at the other, we slowly walked down the hospital stairs. I sent my wife home,
near our little baby. Because my son was very little, 1,5 years old and still
getting milk from his mother!
My very successful student, Selçuk GÜLEÇ's
father, Doctor Mustafa GÜLEÇ, came to my mind, so I called. (Mr. Mustafa, whom
I owe, had also helped greatly my daughter's surgery in 2008.) He asked me to
go to Güven hospital immediately and see the doctor he named in the emergency
ward.
While I was in the car, I called the principal
of my school, Ahmet SÜRÜCÜ, whom I loved as much as my father. I explained the
situation. We both had a hard time talking. I asked for forgiveness. My father,
whom I lost in a traffic accident, came to my mind for a moment, and I wanted
to say myself, "Come father, I want to hug you one last time as much as I
want.", but it didn't happen, I couldn't say it.
My father-in-law, who was driving the car,
had been witnessing my conversations with every person I called from my phone.
After a while, he started sniffing. I was a fool, I had made the poor man very
upset involuntarily.
We had arrived at the hospital, and while
my father was parking the car, I called Mr. Harun, a colleague from our school,
and insistently repeated him a few sentences that he needed to tell to my
branch leader, while asking him to promise me. After entering the hospital
through the emergency ward, I found the doctor whom Mr. Mustafa asked to see
me. I entered a room where I didn't know what to expect. It was a small examination
room, and it was around 23.00 in the night. I was getting cold. The room had
started to get darker for me. The doctor asked for the CD, so I handed it.
Approximately 6 - 7 minutes later, the same doctor came to me and said that
Doctor Mustafa was on the phone. He gave me the phone. “My dear Erkin teacher,
Neurosurgeon Specialist Doctor Mehmet Serdar will perform your surgery in our
hospital.", Mr. Mustafa told. What could I say? I said, okay. They took
the phone in my hand. "Undress,
please. We will take you to the intensive care.", they said.
I was like a first grader. I immediately
started to do whatever male nurses wanted me to do. "I'm
going.", I told to myself. The
mobile phone, which I had never used so fast, became the last postman between
life and whom I wanted to call. I called and I was called back, I texted and I
was texted back... Now, I was freer than before, and I had a very thin cloth on
me which every patient is made to wear. They gave my trousers, my watch, my
ring on whose surface my wife's name is engraved, and my black boots to my
father-in-law. My father-in-law said, "Farewell for now sonny, you will be
fine." We could not look into each other's eyes, and he bowed his head
down.
I spent the next 1,5 days in my room
numbered 2 in the intensive care. The window behind me had a magnificent view
of Ankara overlooking Atatürk Boulevard. That day, I was counting every sixty
minutes one by one, minute by minute from night to morning. Two important
people I lost in traffic accidents in the 1990s came to my mind for a moment;
one was my late father, the other was my English friend of Turkish Cypriot
descent, Erben!
“Wait for me, I'm coming to you. Father,
let me tell you about your grandchildren at length, shall we talk about all the
days that passed without you? Hey Erben! My brother, let's write a few lines
for the beloved. ”, I was telling to myself. Erben had a strong talent for
writing poetry.
It was morning. First Doctor Mr. Mustafa
and then the doctor who was going to perform my surgery, Mr. Mehmet Serdar
came, and we met. “It's a simple surgery that will end in 2 hours,” he said.
(However, that surgery seemed like it would take me away from life and I
couldn't tell this to the doctor.) It was daytime now, and the darkness of the
night had been lifted. In the meantime, I learned from my wife, who came near
me, that Zeynep and Pelin teachers were at the door of the intensive care unit,
and at lunch time, I learned from the nurse who came near me that my teammate,
Harun teacher was at the door, and asking if I needed anything. Some of the
parents of my students and my students or friends, who came to the bleak, large
and blackest intensive care door, were writing down some things on papers and
sending them with the nurse to me. At noon, the lady who was the head nurse
came near me. She said that the surgery would be on Thursday morning. I was a
little relieved. But I couldn't get the question marks out of my mind.
I had entered the last 24 hours of my life
in the world, when the soul and the body were still together. The visiting
hours had started. They wanted the visits to be short, since the place I was in
was the intensive care unit. But, they didn't know of my troubles. I had never
talked to my wife for such a short time. We talked for a total of six minutes.
As I said, there was a window behind me with a very beautiful Ankara view, from
where nice and warm sun had been permeating in. The sun that was filtering in
from the window was dancing freely mixed with tears in my wife's green eyes. I
was literally fighting to stop every second of that damn 6 minutes.
The one whom I spent my 12 years on the
same pillow,
O' darling, imprison me in your green eyes,
Embrace me, but never let go, I promise I
will never leave again,
Words stuck in my throat.
Ecem, my daughter, whom I couldn't get
enough of her smell. I wondered, at which department she would study?
Eventually, she would get married, but would she be upset that I couldn't be
near her? Or, would she say, "Father, come back."? My son, Boysan, my
brave one, at which schools would he study? What profession would he have?
Whose hand would he kiss instead of mine? Would he say, "Dad"? My son
is 1,5 years old, and I am 43 years old. Shall I be thankful to God? or Should
I rebel?
What kind of torture is this...
Where is my freedom? I can't stop time that
I know, but I have forgotten...
My last 13 hours, it was around 08.00 or
09.00 in the evening, and my wife brought two guests whom I loved very much.
One was our school's IB coordinator, Mr. Fatih, and the other one was our
secondary school English coordinator and our head of the branch, Mrs. Işıl.
These beautiful people and the news and messages they brought gave me a lot of
morale...
Would I quickly get cold, turn into
lime-white like the old man who left the intensive care around 03:00 at night
on the first day I had arrived at my intensive care room numbered two, and
afterwards would they call my family and tell to come and see me last time?
There was a lump in my throat. I wasn't able to say anything to those who came
to my visit, and the days when I had met them first and our memories together
were coming to my mind the moment we caught each other's eyes. Then, I just
wanted to write a message to people on Facebook to pray for me for the last
time…
A 2-hour surgery at nine o'clock on 5th of
March, and 2nd chance has been given to me. I AM ALIVE.
I would like to give this answer to the
question I asked you at the beginning of my text. I AM ALIVE.
When I checked my mobile bill, I saw that
179 people called me on 4th and 5th of March only, and my wife was able to
return only to some of them.
Go out immediately after reading this text
and slowly breath in that beautiful air feeling it and smile, then look at that
deep blue sky and be happy. Congratulations, you are alive, you are living like
me. It's simple but true, know the VALUE of BEING ALIVE and the TIME itself.
Look forward to live.
Stay with love.
Erkin YILDIRIM
Sizin için en değerli şey nedir?
Değerli büyüklerim, velilerim, sevgili meslektaşlarım,
sevgili öğrencilerim, can dostlarım, canım ailem, bir şekilde merhabalaştığım, ismini
bilmediğim sadece bir zaman selam verdiğim siz değerli İNSANLAR.
Merhaba
Bugün 23 Temmuz 2020, hala beni arayıp soruyorsunuz. Ben çok
iyiyim. Sağ olun, var olun. Semaya kalkan elleriniz dualarınız için sonsuz
teşekkürler. 3 Mart – 10 Mart arasında yoğun bakıma gelen, hastanedeki odama
gelen giden, telefonla arayan, SMS atan, Facebook’dan, instagram’dan yazan
hepinize minnettarım. Bu teşekkürlerim belki de yetersiz kalacak, lütfen kabul
edin.
1 Haziran günü en son muayenemi yaptırdım. Ameliyatı yapan
doktorum, Mehmet Serdar Bey “Artık iyisin ikinci ameliyata gerek kalmadı.”
dedi. O günden beri eskisi gibi çok iyiyim. Yanımda olan herkese teşekkür
ederim.
O gün hala dün gibi aklımda. Yeni yıla girmeden 2 gün önce
(29 Aralık 2019) hayatımı değiştirecek bir ilaç aldım. Kim bilirdi bu nezle
ilacının yan etkisinden dolayı gece uyanıp ayağa kalktığımda, kalp çarpıntım
artması, baş dönmesi sonucu gece evimde bayılıp kafamı çok sert bir şekilde
yere çarpacaktım. Başımın arkasını çok sert yere vurmuşum. O gün gece saat 01.00
civarı hastanenin acilinde gözümü açtım. Manyetik Rezonans cihazına beni
sokmaya çalışıyorlardı “Nefes alamıyorum!” dediğimi hatırlıyorum ve kusmaya
başlamıştım.
Gözümü açtığımda acilde serum takılmış yatıyordum, yanımda
kayınbabam vardı. Doktor geldi kayın babamın adını sordu ancak adını
hatırlamıyordum! Başımın arkasına buz koydular yaklaşık iki saat sonra beni eve
gönderdiler.
İşte hayatım o geceden sonra çoktan değişmeye başlamıştı
ancak benim olup bitenden haberim yoktu. Başımın arkasında büyük bir şiş olduğu
için en az iki gece uyumakta zorlandım! 2020 yılına girmiştik ve her aile
babası gibi yaz tatilinde eşim ve çocuklarımla nerede tatil yapalım gibi
planlar yapmaya başlamıştım. Ocak ayının son haftası gece uykusuzlukları başlamış.
Şubat ayında ise akşam veya sabahları durup dururken kusmaya başlamıştım.
Gündüz ise baş ağrısından duramıyordum. Okulda nöbet saatlerinde baş ağrısından
dolayı ağlamak istiyordum. Okulun ortaokul ile ilkokul binaları arasındaki 25-30
adımlık merdivenleri çıkarken sanki uçakta bazen hava boşluğu yaşarsınız işte o
merdivenleri çıkarken öyle hissediyordum sallanmaktan kendimi alamıyordum. Kafamın
içinde anlam veremediğim tuhaf bir şeyler oluyordu.
Değerli eşimin ısrarıyla evimizin yakınındaki hastanedeki nöroloji
bölümünden randevu aldım. Şubat 28, 2020 de muayenemi oldum. 3 Mart 2020
tarihinde Maltepe, Ankara da bir görüntüleme merkezinde başımın MR’ı çekilmesi
için randevu alındı. 3 Mart günü akşam 20. 00 de görüntüleme merkezine beni
götürmesi için kayın babamdan rica ettim. Muayeneme zamanında gittim, makinanın
içine girdim, ölçüm yapıldı. Makinadan çıktım. Baş ağrımın ne zamandan beri
devam ettiğini soran görevli bayan elindeki CD’yi sallayarak “Derhal hastanenize
gideceksiniz!” “Nöroloji doktorunuzu ben şimdi arıyorum.” dedi. Ameliyata
girdiğim gün bu bayan eşimi arayıp. Ne oldu? Erkin Bey nasıl? Ne yapıyor?
Ameliyata girdimi? diye sormuş.
Saat 21.00 civarında hastaneye gittim. Kapıdan girdim.
Görevliye görüntüleme merkezinden geliyorum, doktorumu görmemi istediler dedim.
Bayan “Biliyoruz oturun biz doktorunuzu çağırdık. Doktorunuz evden geliyor.”
dedi. Doktorun odasına aldılar. Bir süre sonra nöroloji doktoru geldi. Elimdeki
MR CD’ni aldı. Bilgisayarına CD’yi koydu. Bir süre bekledi. Görüntülere baktı,
baktı, baktı. “Siz beyin kanaması geçiriyorsunuz. Sizin beyin kanamanız devam
ediyor” dedi. Adeta buz kesilmiştim. Odadan ayrıldım.
O dakikada düşünmeden çok yakın iki dostumu telefonla aradım.
Birine kızımı, birine oğlumu emanet ettim. Onlarda eşimi soruyorlar, konuşmak
istiyorlardı. Hâlbuki ki eşimi aramayı canım hiç çekmiyordu. Tabi bir süre
sonra çaresiz eşimi cep telefonundan aradım hastaneye geldi. 2020’nin en güzel
yaz tatili projesi yerine 2020’nin en kötü haberini istemeye istemeye eşime
söylemek zorunda kaldım. Kayın babam dışarıda bekliyordu. Eşimle hastaneden dışarı
çıktık. Dışarısı buz gibiydi. Bir yanımda kayınbabam, öteki yanımda eşim
hastanenin merdivenlerinden aşağıya ağır ağır indik. Eşimi eve küçük
bebeğimizin yanına gönderdim. Çünkü oğlum çok küçüktü, 1,5 yaşında ve hala
anacığından süt alıyordu!
Çok başarılı öğrencim, Selçuk GÜLEÇ’in, babası Doktor Mustafa
GÜLEÇ aklıma geldi, aradım.( Mustafa Bey sağ olsun kızımın 2008 yılındaki
ameliyatına da çok yardımcı olmuştu.) Beni hemen Güven hastanesine gitmemi ve
acilde adını verdiği doktoru görmemi istedi.
Yolda arabayla giderken babam kadar sevdiğim okulumun müdürü
Ahmet SÜRÜCÜ yü aradım. Durumu anlattım. İkimizde konuşurken zorlanıyorduk.
Helallik istedim. (Bir an için trafik kazasında kaybettiğim babam aklıma geldi,
içimden baba gel son kez sana doya doya sarılmak istiyorum demek istedim, ama olmadı
diyemedim.)
Arabayı süren kayın babamda cep telefonundan aradığım her
insan ile konuşmalarıma şahit oluyordu. Bir süre sonra burnu çekmeye başlamıştı.
Ben bir ahmaktım, adamcağızı istemeyerek çok üzmüştüm.
Hastaneye gelmiştik, babam arabayı park ederken okuldan
Harun Beyi arayıp ulaşamadığım zümre başkanıma ısrarla söylemesi için birkaç
cümleyi tekrarlayıp söz vermesini istedim. Hastanenin acilinden girdikten sonra
Doktor Mustafa Beyin beni görmesini istediği doktoru buldum. Ne olacağını
bilemediğim bir odaya girdim. Küçük bir muayene odasıydı gece 11 civarıydı.
Üşümeye başlamıştım. İçerisi benim için kararmaya başlamıştı. Doktor CD’yi
istedi verdim. Yaklaşık 6 - 7 dakika sonra aynı doktor yanıma geldi telefonda
Doktor Mustafa var dedi. Telefonu uzattı. Mustafa Hocam, “Erkin öğretmenim”,
hastanemizde Beyin Cerrahı Uzman Doktor Mehmet Serdar’ın ameliyatımı yapacağını
söyledi. Ne diyebilirdim? Peki dedim. Elimdeki telefonu elimden aldılar. “Soyunun” “Sizi yoğun bakıma götüreceğiz”
dediler.
İlkokul 1. Sınıf öğrencisi gibiydim. Erkek hemşireler ne
yapmamı isterlerse hemen yapmaya başlamıştım. İçimden “ Gidiyorum.” dedim. Hiç
bu kadar hızlı kullanmadığım elimdeki cep telefonu hayat ile aramak
istediklerim arasındaki son postacı olmuştu. Aradım arandım, yazdım yazdılar…
Artık eskisinden daha özgürdüm, üstümde her hastaya giydirilen çok ince bir bez
kıyafet vardı. Pantolonumu, saatimi, eşimin adı yazan yüzüğümü ve siyah botlarımı
kayınbabama verdiler. Kayın babam “Hadi yavrum Allahaısmarladık, iyi olacaksın”
dedi. Göz göze gelemedik, kafasını eğdi.
Sonraki 1,5 günü yoğun bakımdaki 2 numaralı odamda geçirdim.
Başımın arkasındaki pencere Atatürk Bulvarını gören muhteşem bir Ankara
manzarasına sahipti. O gün geceden sabaha her altmış dakikayı tek tek dakika
dakika sayıyordum. 1990 larda trafik kazasında kaybettiğim iki önemli insan bir
an için aklıma geldi biri rahmetli babam, biri Kıbrıs Türk kökenli İngiliz
arkadaşım Erben!
“Bekleyin, yanınıza geliyorum. Baba torunlarını sana uzun
uzun anlatırım sensiz geçen bütün günleri konuşalım mı? Hey Erben! Kardeşim
yazalım birkaç satır sevgiliye ” içimden konuşuyordum. Erben’in şiir yazma yanı
çok güçlüydü.
Sabah olmuştu. Doktor Mustafa Bey ardından saat 09.00
civarında ameliyatımı yapacak Doktor, Mehmet Serdar Bey geldi, tanıştık. “2
saatte bitecek basit bir ameliyat” dedi. (Gel gör ki o ameliyat sanki beni
hayattan ayıracak gibi geliyordu ve ben bunu doktora söyleyemiyordum). Gündüz
olmuş, gecenin karanlığı kalkmıştı. Bu arada yoğun bakımın dışında Zeynep ve
Pelin öğretmenin yoğun bakımın kapısında olduğunu yanıma gelen eşimden
öğrendim, öğle saatinde takım arkadaşım Harun hocamın kapıda olduğunu bir şey
isteyip istemediğimi sorduğunu yanıma gelen hemşireden öğrendim. Sevimsiz
simsiyah büyük yoğun bakım kapısına gelen bazı veli, öğrenci veya arkadaşlarım
kâğıtlara bir şeyler yazıyorlar, sonrada hemşire ile göndermeye başladılar. Öğle
saati idi başhemşire Hanım yanıma geldi. Ameliyatın Perşembe sabah olacağını
söyledi. Biraz rahatlamıştım. Ama soru işaretlerini zihnimden atamıyordum.
Dünyadaki hayatın hani ruh ile bedenin bir arada olduğu son
24 saate girmiştim. Görüşme sürem başlamıştı. Burası yoğun bakım olduğu için
ziyaretlerin kısa sürmesini istiyorlardı. Ama bilmezler ki ne derdim var. Hiç
bu kadar kısa süre eşimle konuşmamıştım. Toplam altı dakika konuştuk. Hani
demiştim arkamda çok güzel Ankara manzaralı sıcacık güneşin girdiği bir pencere
vardı. İşte oradan giren güneş eşimin yeşil gözlerinde yaşla karışık özgürce dans
ediyordu. Kahrolası 6 dakikanın her saniyesini durdurmak için adeta savaş
veriyordum.
12 senemi aynı yastıkta geçirdiğim,
Ey sevgili beni yeşil gözlerine hapset,
Sarıl ama sakın bırakma söz bir daha gitmeyeceğim,
Boğazım yumru yumru.
Daha kokusuna doyamadığım kızım, Ecem. Acaba hangi bölümü
okuyacaktı? Elbet evlenecekti yanında olmadığım için üzülecek miydi? Yoksa Baba
geri dön diyecek miydi? Oğlum, Boysan, aslan parçam, Hangi okullara gidecek? Ne
mesleği olacaktı? Benim yerime kimin elini öpecekti. Baba diyecek miydi? Oğlum
1,5 yaşında ben 43 yaşında. Allaha şükür mü edeyim? Yoksa isyan mı edeyim?
Bu ne biçim zulüm…
Özgürlüğüm nerede kaldı? Bildiğim ama unuttuğum zamanı durduramıyorum…
Son 13 saatim, akşam 8 – 9 civarıydı eşim çok sevdiğim iki
misafiri getirdi. Biri okulumun IB koordinatörü, Fatih Bey, bir diğeri ise
ortaokul İngilizce koordinatörü ve zümre başkanımız Işıl Hocamdı. Bu güzel
insanlar ve getirdikleri haber ve mesajlar bana çok moral verdi…
İki numaralı yoğun bakım odama ilk geldiğim gün gece üç
civarı yoğun bakımdan ayrılan yaşlı amca gibi mi çabucak soğuyacak, kireç
beyazı olacak, ardından aileme telefon açılacak son kez gelin bakın mı
diyeceklerdi. Boğazım düğüm düğüm düğümlenmişti. Ziyaretime gelenlere bir şey söyleyemiyor,
göz göze geldiğim her kişi ile ilk tanıştığım günler ve yaşadıklarımız aklıma
geliyordu. Ardından aklıma sadece Facebook’dan insanlara bana son kez dua
etmeleri için mesaj yazmak geldi…
5 Mart sabah dokuzda 2 saatlik bir ameliyat ve 2. Şans
verildi. YA ŞI YO RUM.
Yazımın başında size sorduğum soruya ben şu yanıtı vermek
isterim. YA ŞI YO RUM.
Cep faturama baktığımda sadece 4 ve 5 Mart günleri 179 kişi
aramış eşim bunların bir kısmına geri dönebilmiş.
Bu metni okuduktan hemen sonra dışarı çıkın ve yavaş yavaş
aldığınız o güzel nefesi içinize hissederek çekin ve gülümseyin, sonra o
masmavi gökyüzüne bakıp mutlu olun. Tebrikler hayattasınız benim gibi
yaşıyorsunuz. Basit ama gerçek HAYATTA OLMANIN ve ZAMANIN KIYMETİNİ bilin.
Yaşamaya bakın.
Sevgi ile kalın.
Erkin YILDIRIM
